Özgür olmak.

 

İlk kez blog yazmaya karar verdiğimde, içim içime sığmıyordu. Hayatımda hiçbir şey için bu kadar heyecanlanmamıştım. Benim hep anlatacak bir şeylerim olmuştur. Bunu çocukluk ve gençlik çağlarındaki öğretmenlerime sorsak eminim benimle aynı fikirde olmazlardı. :) Öte yandan ben hep, kendimi ya konuşurken ya da konuşacak birini veya bir ortamı ararken hatırlıyorum. İçimde öyle çok şey vardı ki, bunu sadece tek bir insana veya ortama akıtmam da zaten mümkün değildi. Aslında bunu istedim. Hatta bunu tüm yüreğimle, tüm varlığımla, istedim. Belki de tek bir şey olmamalıydı. Bu nedenle tek bir yeri hiç bulamadım. Belki de, hayat bana, ''sana tek bir şey vermiyoruz akıllım, sen pek çok şey bul diye...'' demiştir. 

Blog okumayı çok severdim. Blogları inceleyerek az kitap listesi oluşturmadım. Öte yandan, en sevdiğim bloglar hep kendilerini yazanlardı. Onlara ayrı bir hayranlık beslerdim. Onlar o zamanlar benim abla ve abilerimdi tabi. :) Çoğu blogçu -en genç- üniversite çağındaydı. Bense liseye yeni geçmiş bir çocuktum. Yine de bunu bir eksiklik olarak hiçbir zaman görmedim. Nitekim bence yaşımı da hiçbir zaman çaktırmamıştım. :)

Bu süreçte kafamı en çok karıştıran, isim seçmekti. Çünkü bu, benim ismim olsun istiyordum. Beni yansıtan, bana ait, benden bir şey. Arkadaşlarım sıradan şeyler söylerken ben, cık cıklıyordum. Sonra her şey hızla gelişti ve bir bloğum oldu. Kimsenin okumadığı bir blog. Çünkü kimsenin o blogdan haberi bile yoktu. :) Hatta birkaç yıl hiç okunmadı, birkaç yorum dışında hiç yorum almadı yazılarım biliyor musun? Buna rağmen ben hep yazdım. Sanki orada birisi varmış gibi. Aslında vardı da: Ben vardım. Tabi sonrasında diğer blog yazarlarıyla yorumlaşmak ayrıca keyifli olmuştu ama ben blog yazmayı tek başına bile çok sevmiştim. Sonunda içimdeki topraklara çapa yapabiliyordum. :) Ben paylaşarak bir bahçe yaratıyorum içimde. O bahçeyi görüp bana kendi bahçesinden bir şeyler sunan veya benim bahçemden ilham alan insanlar olunca da öyle çok seviniyorum ki sana anlatamam.

Bu bloğa geçtiğimden beri aslında... eskisi gibi şevkle yazamıyordum. Çok yazı yazmak ile hisler doğru orantılı olmayabilir. Yine de isimlerin gücü olduğuna inanıyorum. Eski bloğum, bir yeri tanımlıyordu. Beni dinlendiren, kendime ait bir yeri. Burasıysa beni tanımlıyor. O nedenle aslında buradaki yazılarım daha derinden, daha benden. Bunu seviyorum. Bu hissi seviyorum. Varlığımı inşa etmek gibi değil. Hatta varlığımı göstermek gibi bile değil. Ben gibi. Sadece ben. Bu hoşuma gidiyor... dilediğimce anlatmak, üretmek... Özgür olmak hoşuma gidiyor.

Ben hep kendi şarkımı söylemek istedim. Kendi rengimi oluşturmak. Kendi mekanımı kurmak. Kendi tarzımı yaratmak. Ben, ben olmaya çok önem veriyorum. İnsanların ''ben'' oldukları, kendileri oldukları, anları dinlemeyi ve izlemeyi de. Bu bana özgürce geliyor. Bir şeyleri paylaşmak tam olarak bu noktada gerçek görünüyor bana. 

Benimle gerek buradan, gerek ınstagramdan fikirlerini paylaşan herkese çok teşekkür ederim. Bu benim için çok kıymetli. Bana, burada olmanın bana hissettirdiği güzel hisleri hatırlatıyor. Anlamanın, anlatmanın ve paylaşmanın güzelliğini.

Bir de tabi sonsuza kadar konfor alanımda duramayacağım gerçeğini. Neyse, bu yazı minnoş kalsın. Ama yine de bir süre ara vermeye karar verdim. Normalde yine tası tarağı toplayıp (yazılarımı silip) ara verecektim ama yazılarımın okunduğu gerçeği bana iyi geldi ve yayında bırakacağım. Her neyse, bir şeyler okursam izlersem yorumlarım ama bir süre farkındalık yazmayacağım. Farkındalıklarımı yazmak değil, yaşamaya odaklanacağım. Bunu yazma sebebim, bu kararıma sadık kalmak. Her yazımda bunu desem de, artık farkındalık kazanmak da bağımlılığım olmuş gibi görünüyor ahahhahah. Neyse hoşça kalın.

bir şeyler dinlemek için tıklayabilirsiniz.